Handelingen 8: 1 t/m 8
28-07-2013.

Ik stond aan een graf
zoals dat onderdeel is van mijn werk.
Afscheid nemen doet altijd pijn
En bij de meeste begrafenissen is die pijn ook duidelijk voelbaar.
Vaak ook wat anders dan pijn.
Vaak voel je de kracht van het de troost van het evangelie.
Of maak je ook opluchting mee,
dat het lijden voorbij is.
Meestal begrijp je elkaar
als je zo samen bent.
Maar deze keer was er naast begrip
ook vervreemding.
Er was een tamelijk grote groep nogal blijde gelovigen.
Ze waren duidelijk in de sfeer van de overwinning van Jezus.
Met een stoere glimlach keken ze over het graf heen
niet er in dus, als afscheid,
maar er overheen.
Ik zag dat overweldigende vertrouwen
en vond het verwarrend.
De glimlach had iets van een oordeel.
Alsof je zwak bent als je verdriet hebt.
Alsof rouw om een geliefde
een teken is van een zwak geloof.

Op zo’n moment blijkt
dat je als gelovigen verschillend met verdriet kan omgaan.
Je bent gezegend als je sterk staat in het geloof.

Maar ben je ook gezegend
als je alleen maar sterk mag zijn?
Als er geen ruimte is voor de verbijstering die soms in het leven naar voren komt?
Ben je gezegend
als je geen ruimte hebt
om het soms goed oneens te zijn met God?
En dan als kind
tegen je Vader tekeer te gaan?
Ik geloof dat het een zegen is
als dat juist wel kan.

Als je de verwarring en de boosheid en de ellende van je leven
gewoon eens op het bord van God kan neerleggen.
En boos kan zijn en verdriet kan hebben.
Want soms geeft het leven er alle aanleiding toe.

Ik moest aan die situatie bij dat graf denken
toen ik dit gedeelte van Handelingen las.

We zien hier iets heel opvallends.
Stefanus heeft de beste geestelijke ervaring die je kan hebben.
Ik zie de hemel geopend en de Mensenzoon,
die aan Gods rechterhand staat.

Weinig mensen zullen zo naar het einde toe gaan.
Dat je de Heer zelf mag zien
die je daar gewoon welkom heet.
Dan ben je toch vrij van alle angst.
En dat was hij dan ook.
Stefanus sterft als een sterke gelovige.
Hij is letterlijk navolger van Christus
ook in de manier waarop hij bidt voor zijn belagers.

Een duidelijke overwinning!
We ontdekken ook dat het sterven van Stefanus
een belangrijke plek heeft in de verkondiging van het evangelie.
Het goede nieuws breekt zich baan en wordt verspreid.

En toch lezen we iets opvallends.
Vrome mannen begroeven Stefanus en hielden een luide dodenklacht voor hem.

Een luide dodenklacht.
Dat is zo’n ceremonie waarbij geschreeuwd wordt van boosheid en verdriet.
We kennen het uit de media
als ergens in een ver land
een groot verdriet wordt beleefd.
Ik ken het niet van de gemiddelde Nederlandse begrafenis.
Het is een vorm die uitgebreid en zonder enige terughoudendheid alle aandacht heeft voor het verdriet.
Men gaat er helemaal in op.

En dat na het zien van Jezus!

We worden stil gezet bij een belangrijke waarheid.
Jezus is Heer
en soms is het leven toch zwaar en moeilijk.

Want kijk maar wat er gebeurt.
De gelovigen slaan op de vlucht.
Een zware vervolging breekt uit.

Lukas vertelt het in Handelingen op een speciale manier.
De vervolging brak uit.
Niemand van de gelovigen kan daar wat aan doen.
het gebeurt aan je.

Zo gaat dat vaak in het leven.
Je kan de omstandigheden niet naar je hand zetten.
Je kan je soms afvragen waarom gebeurt wat er gebeurt
maar heel vaak krijg je geen antwoord op dat soort vragen.

Zelfs die eerste gemeente moest het laten gebeuren.
Ze worden verspreid over Judea en Samaria.
Er zijn situaties die je niet in de hand hebt.
Als we verder kijken
zien we dat ook deze situatie
wordt ingebed in het plan van God.
Want de vervolgden gaan overal het goede nieuws van het evangelie verkondigen.

Maar dat betekent niet dat God deze vervolging wilde.
Of dat het in zijn regie past
dat Stefanus op deze manier aan zijn einde komt.

Ook als we leven met de enorme waarheid dat Jezus Heer is
omdat Hij de dood heeft overwonnen
zullen we in deze wereld nog moeten leven met de waarheid dat niet alles zo gaat als het in Gods Koninkrijk hoort te zijn.
We maken ellende mee,
onrecht en ziekte.
We hebben last van communicatiestoornissen en lopen aan tegen onbegrip.
En vaak kun je er niets aan doen.
Het overkomt je.

Maar vaak kun je er wel wat mee doen.
Let maar op wat er gebeurt.
Ze worden vervolgd,
dat is passief.
Maar ze verkondigen het woord van God.
Dat is actief.

Daar blijkt de kracht van Jezus die leeft.
Je kan soms in een situatie terecht komen waar je niets aan kan doen.
Maar dat betekent nog niet dat je hulpeloos bent.
Je kan aan de gang met de geweldige boodschap
dat wij een Heer hebben die leeft.

Dat kan door over Hem te vertellen.
Dat kan door in zijn Naam naast mensen te staan die in moeite zitten.
Dat kan door in de moeite die je zelf ondergaat
eerlijk naar God te kijken
en te klagen als het nodig is
te bidden als je hulp nodig hebt
te rouwen als je verdriet mee maakt.
Omdat je dan vorm geeft aan de relatie met de Heer
die zegt:
“ik zal je nooit alleen laten en altijd bij je zijn op de manier die goed is voor je”.

Zo vieren we avondmaal.
Jezus zegt: doe dit tot mijn gedachtenis.
Hij doet een beroep op actie.
We moeten het doen en meemaken.
Bedenk hoe Hij geleden heeft.
Bezin je op de prijs van zijn lijden en bedenk ook dat het voor ons nodig was.
Deze wereld is vol met zonde
en we hebben er vaak persoonlijk deel aan.
We dragen ons eigen stukje bij.
Gedenk dat.
En verkondig zo bij het breken van het brood
dat Jezus voor de zonde is gestorven.
Dat Hij aan de gebrokenheid van deze wereld heeft geleden.
En sta dan stil bij wat je overkomt in het leven.
Dat mag je spiegelen aan alles wat Jezus is overkomen.
Avondmaal zet ons midden in het leven.
Hij wil heel dicht bij je zijn
juist ook als we avondmaal vieren.

En dan mag je ook genieten van het goede.
De wijn wijst vooruit naar het bruiloftsmaal.
Als we de beker ontvangen mogen we ons richten op de vreugde.

En als je net als Stefanus je hart richt op Jezus
dan ontvang je kracht.
Zal de vreugde doorbreken
als een kracht die je ondersteunt als je haast niet verder kan
of als de bron van een ruime lach.
Want leven met God brengt ons grote vreugde.